Ιστορική Αναδρομή
Τα Αλιεύματα του Αμβρακικού, έχουν ιδιαίτερα θρεπτικά συστατικά, πολύτιμα για την υγεία των καταναλωτών με ξεχωριστή γεύση αλλά και ανώτερες ευεργετικές ιδιότητες
Από την Αρχαιότητα, το ψάρι αποτέλεσε ένα σημαντικό στοιχείο για τη διατροφή των ανθρώπων, αλλά υπάρχουν και ενδείξεις για ύπαρξη ιχθυοκαλλιέργειας. Μια πρώτη μορφή παράκτιας ιχθυοκαλλιέργειας θεωρείται η παράκτια καλλιέργεια οστρακοειδών από τους Αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Ιάπωνες.
Οι Ετρούσκοι, οι πρόγονοι των Ρωμαίων στην Ιταλία, είχαν θαλάσσια ιχθυοτροφεία από τον 6ο αιώνα π.Χ., ενώ στον Ελλαδικό χώρο υπάρχουν αναφορές για καλλιέργειες οστρακοειδών από τον 5ο αιώνα π.Χ. Αργότερα οι Ρωμαίοι άρχισαν να εκτρέφουν θαλασσινά ψάρια, όπως η τσιπούρα, η οποία θεωρήθηκε πολύτιμη και ήταν αρκετά δημοφιλή σε βιβλία συνταγών όπως το «De Re Coquinaria» του Apicio, περίπου τον 1ο αιώνα π.Χ. Έκτοτε, δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία για το συγκεκριμένο είδος ιχθυοκαλλιέργειας, το οποίο μάλλον ακολούθησε το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κάνει την επανεμφάνισή της περί τον Μεσαίωνα.
Από τα λεπτοδουλεμένα θέματα των ψηφιδωτών της Νικόπολης, που είναι διαχρονικά έργα τέχνης, παίρνουμε πληροφορίες για το φυσικό περιβάλλον, τις γεωργικές εργασίες αλλά και την έντονη αλιευτική δραστηριότητα των κατοίκων της πόλης στον Αμβρακικό και το Ιόνιο. Χαρακτηριστικό είναι το ψηφιδωτό που απεικονίζει ένα ψαρά με το καμάκι του (καμακιστή).
Τα ιχθυοτροφεία της περιοχής του Αμβρακικού βρίσκονταν στην κυριότητα των εκάστοτε ηγεμόνων, ενώ και τα διάφορα θρησκευτικά ιδρύματα της ευρύτερης περιοχής είχαν κατά καιρούς μερίδιο από την εκμετάλλευσή τους. Όσον αφορά τα αλιευτικά προϊόντα, στην περιοχή ήκμαζε η οργανωμένη αλιεία καθώς οι λιμνοθάλασσες του κόλπου προσφέρονταν για ιχθυοκαλλιέργεια.
Οι οικογένειες των Τόκκο και των Ορσίνι εισήγαγαν ένα ναυτικό στοιχείο στο «Δεσποτάτο της Ηπείρου». Σε βενετικά έγγραφα γίνεται λόγος για τα ιχθυοτροφεία του Μουρίκη Σπάτα, γόνο της αλβανικής οικογένειας των Σπαταίων και τοπάρχη της Άρτας από το 1399 μέχρι το θάνατό του, το 1414 ή 1415 . Ο Κάρολος Α’ Τόκκο μετά την κατάκτηση της Άρτας το 1416 ήλεγχε το σύνολο των πόρων που προέρχονταν από τις αλυκές και τα ιχθυοτροφεία , ενώ ασκούσε το μονοπώλιο του αυγοτάραχου.
Ο Αλή Πασάς μπόρεσε, εκτός από τους δυσβάστακτους φόρους που λάμβανε από τους καλλιεργητές του κάμπου της Άρτας, να εκμεταλλευτεί ακόμα και τα ιχθυοτροφεία του Αμβρακικού υπενοικιάζοντάς τα. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα υπήρχαν 18 ιχθυοτροφεία στην Άρτα που ανήκαν στην Οθωμανική κυβέρνηση, η οποία τα εκμίσθωνε.
Ο ψαράς. 6ος αιώνας μ.Χ. Νικόπολη, Πρέβεζα, Ελλάδα. Βασιλική Α Επισκόπου Δομετίου, παραβήματα, ψηφιδωτό δάπεδο, λεπτομέρεια. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Ο ψαράς με το καμάκι του. 6ος αιώνας μ.Χ. Νικόπολη, Πρέβεζα, Ελλάδα. Βασιλική Α Επισκόπου Δομετίου, παραβήματα, ψηφιδωτό δάπεδο, λεπτομέρεια. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.